Dance class

Hallo,

Vorig weekend zijn we met de local bus naar Hoi An gegaan. Jacqueline, een collega vrijwilligster, ging ook mee. We hadden de pech, of misschien wel het geluk, dat heel veel dames die op straat hun spulletjes verkopen, ook mee gingen. Het duurde maar even of Jacqueline zat volledig ingepakt tussen de tassen, rugzakken, manden en zakken rijst. Voor ons bleef er gelukkig nog wat beenruimte over. De dag erna hebben we de fiets gepakt naar An Bang. Gezien de chaos in het verkeer ook een hele onderneming. Gelukkig was de weg daar naar toe redelijk rustig. Dat werd anders toen we op de terug weg nog even het centrum van Hoi An zijn in gefietst. Wat een drukte en hier geldt in het verkeer het recht van de sterkte. Dus met een fiets ben je kansloos. En alweer een prachtige week met bijzondere momenten en onverwachte wendingen.

Op maandagochtend stond het bewegen met de bejaarde dames op het programma. Toen er leuke muziek op stond begon ik spontaan een dansje te maken met een van de dames. Een voor mij onbekende, netjes geklede jonge vrouw, stond erbij te lachen en was met haar mobieltje aan het filmen. Een kwartiertje later kwam zij met Ly aanlopen en stelde zich voor als de directrice van het social support center. Ze was ontroerd geraakt door ons dansje. Toen ik haar een filmpje liet zien waarin mijn zus aan het rolstoeldansen was raakte ze geëmotioneerd. Hoe dan ook, ze vroeg me of ik geen dance class kon opzetten voor de dames. Haar geantwoord dat ik dat wel wil doen mits zij, een aantal verzorgenden en een paar mannen van het voetbalteam ook zouden deelnemen. Hier ging ze mee akkoord. Het moest echter wel snel omdat we bijna vertrokken. Woensdagmiddag moest het dan maar plaats vinden. Toen ik het even liet bezinken dacht ik bij mezelf, wat heb ik me nu weer op de hals gehaald. Ik heb helemaal niets met dansen en ken geen enkel pasje. Colina en Jacqueline keken van een afstandje toe en riepen, veel succes ermee. Heb ik weer. Gelukkig bleek Jacqueline aardig wat danspasjes te kennen en lieten ze mij niet in de steek. Bij terugkomst in het vrijwilligershuis kwam Viet al aangelopen. Wat heb jij vanochtend op het social support center gedaan. De enthousiaste directrice had hem al gebeld. Maandagavond maar gelijk een lesprogramma in elkaar gezet met de wals, de rumba en de quickstep. Muziek erbij gezocht en de pasjes geoefend met elkaar. Dinsdagavond weer geoefend met Vy en Ly, die steeds enthousiaster werden. En woensdag was het dan zover. De directrice had vooraf de namen van de deelnemers doorgegeven aan Ly. Wij de dames opgehaald, bleken er een aantal nauwelijks te kunnen lopen. Maar gelukkig zaten er ook een paar bij die wat steviger op de benen stonden en een aantal jonge meiden. Helaas het voetbalteam niet. Waarschijnlijk was de directrice bang voor al teveel lichamelijk contact. En, ja, hoor, de directrice was er ook, een aantal verzorgenden en iemand van de administratie. Jacqueline en ik hebben de rumba op muziek van de Buena Vista Social Club even voor gedaan waarna het feest kon los barsten. Een aantal hadden het ritme al snel te pakken en de oudjes deden het op hun eigen aandoenlijke manier. Daarna de Weense wals, wat enorm aansloeg, en de quickstep. De directrice liet al snel weten dat ze het enorm leuk vond en we er een wekelijkse activiteit van moesten maken. Tussendoor kwam er iemand van de universiteit langs om foto’s en filmpjes te maken want die wilde er ook iets mee doen. Toen we even rust namen zat Colina met een bewoonster te kletsen waar Ly nogal verbaast op reageerde want deze dame sprak nooit. De bewoonster kennen we wel, hoewel we haar naam niet weten. Ze is een vrouw van rond de 40, loopt in haar eigen kleding, praat en lacht nooit. Het deed ons aan iemand denken die zwaar aan de antipsychoticum zit. Strakke gelaatsuitdrukking, geen mimiek, afgevlakt. Een ander jong meisje van 16 jaar, zo op het oog niets mee aan de hand, maar door haar ouders in de steek gelaten, stelde vragen aan Colina die opeens in perfect Engels werden vertaald door onze mysterieuze dame. Colina vroeg naar haar verleden. Bleek ze 20 jaar in de USA te hebben gewoond. Een half jaar geleden was ze naar Vietnam terug gekomen om haar tante en zus te bezoeken. In een koffietentje had ze ruzie gekregen met haar zus waarna ze was opgepakt door de politie en was afgeleverd bij het social support center. Ze gebruikte inderdaad medicatie en voelde zich niet thuis in het centrum. Haar droom was om met haar zus een huis te huren. De politie wilde haar voorlopig echter nog niet laten gaan. Vrijdagochtend kwam ze Colina nog even opzoeken om afscheid te nemen. Ze vertelde nog dat de vreemde dingen in haar hoofd en buik waren verdwenen sinds ze medicatie slikt.

We zijn al een paar weken bezig om onder andere Ty te leren om te delen en samen te spelen. We hebben een groepje gevormd met Ty , Thung en Tau. Thung heeft het down syndroom, mist een hand en is net zo’n dondersteen als Ty. Tau is een rustig meisje met down. We zijn gaan oefenen in het benoemen en herkennen van gebruiksvoorwerpen. Lepel, kom, wat ze dan ook aan elkaar moesten geven. Nga deed het voor en Vy en ik hielden het spul onder controle. Ze kwamen alle drie niet verder dan Ba te roepen. Ba is bal in het Vietnamees. Maar dat doet er niet toe. Ze waren aardig voor elkaar en gedroegen zich netjes. Om de klanken wat verder te ontwikkelen hebben we blaasspelletjes gedaan. Wat gekleurde korrels in een beker, rietje erin en proberen ze te laten blazen. Dat was al lastig genoeg voor ze.

Er was nog wat geld over waardoor we op het idee kwamen om met een aantal kinderen van het speciaal onderwijs te gaan zwemmen. Omdat dit de 1e keer was moesten we natuurlijk wel de school en ouders om toestemming vragen. Uiteindelijk woensdagochtend met 11 dove en slecht horende kinderen het zwembad ingedoken. Viet wilde wel voor DJ spelen maar kwam er al snel achter dat hij daar geen volle zalen mee zou trekken. Dus hij ook maar een zwembroek aan gedaan en heerlijk gespeeld met de kinderen, hoewel ze zich ook prima alleen vermaakten. Ze genoten met volle teugen en het ijsje nadien smaakte dan ook heerlijk.

Tot slot afgelopen donderdag. We waren uitgenodigd om aanwezig te zijn bij een certificaatuitreiking. Het bleek te gaan om een cursus van 3 maanden voor een aantal medewerkers van de school voor speciaal onderwijs, het social support centrum en stafleden van de vrijwilligersorganisatie. De cursus was gericht op hoe om te gaan met kinderen en volwassenen met gedragsproblemen. De cursus was voortgevloeid uit een samenwerkingsverband tussen deze drie organisaties waarin Activty International ook participeert. Het was een nogal officiële aangelegenheid met aanwezige directieleden die natuurlijk ook even moesten speechen. Hoewel we er niets van verstonden hebben we uit beleefdheid maar mee geapplaudisseerd. Tot onze verrassing werden wij ook naar voren gehaald en in het zonnetje gezet. Voor ons hadden ze een certificaat gemaakt en kregen we ook nog cadeautjes van de organisatie en de school. Erg leuk allemaal. Alsof dit niet genoeg was werden we ook nog uitgenodigd voor het diner samen met de directie, de leraren en studenten. Als afsluiter met een aantal mensen naar de karaokebar geweest. Veel spiegels, veel glitter en het volume op standje honderd. Na een fantastische avond de volgende dag nog even naar het social support centrum om te werken waarna we afscheid hebben genomen van onze Vietnamese vrienden.

Nog een paar dagen relaxen aan het strand en dan back home. Hopen jullie gauw weer ergens te zien in Nederland.

Dikke kus, Jacob en Colina