Xin Chao
02 Maart 2019 | Vietnam, Da Nang
Hallo allemaal,
Jawel, daar zijn we dan. Ruim een week geleden geland in Da Nang, Vietnam. In maart 1965 zijn de eerste 3500 Amerikaanse militairen hier ook geland om een gruwelijke oorlog uit te vechten. Wij zijn hier met vreedzame bedoelingen. Alhoewel het verkeer hier wel het slechtste in een mens naar boven haalt. Soms 4 rijen dik alleen maar scooters, brommers en auto’s. En niemand stopt of neemt even gas terug. Ook niet bij een zebrapad. Wachten heeft geen zin, dus kruisje slaan en oversteken, vooral niet twijfelen. Doorlopen. Een lange brug over de rivier, in de vorm van een draak, is de meest in het oog springende bezienswaardigheid in de buurt. Op zaterdag en zondagavond wordt het verkeer even stil gelegd en spuugt de draak vuur en water. Geen idee welke betekenis dit heeft maar wel grappig om te zien.
Zondagochtend werden we opgehaald door de dames Ly en Vy om naar het vrijwilligershuis te worden gebracht. Dat ligt in de buitenwijken van Da Nang. Daar aangekomen waren er nog een paar vrijwilligers en Hien, een van de medewerksters. Meestal werken we met jonge vrijwilligers. Deze keer, tot onze verrassing, niet. Er waren nog twee Nederlandse vrijwilligsters en een Canadese, rond onze leeftijd en ouder. En dan maandagochtend, na een slechte nacht, op naar het social support center. De slechte nacht hadden we te danken aan het gekrijs van hanen, de gedane indrukken, bloedheet ( we kregen de airco niet goed ingesteld ) en harde bedden. Omdat er te weinig vrijwilligers zijn worden we bij alle werkzaamheden ingezet. En dat is nogal gevarieerd. In het social support center verblijven ongeveer 200 mensen. Het wordt gerund door de overheid. Dat wil zeggen ze krijgen onderdak, voedsel en medische verzorging. Veel meer zit er niet in. Er verblijven baby’s, bejaarden, geestelijke en lichamelijk gehandicapten, doven, blinden en autisten. Ze worden of door het ziekenhuis hier naar toe verwezen, gevonden op straat, bij de ingang neergelegd of door de politie van straat geplukt. De diverse mensen verblijven in aparte groepen. De bejaarde dames zitten bijvoorbeeld in een kale ruimte, allemaal hetzelfde uniform aan, te wachten op wat komen gaat. Een paar dames vouwen vierkante papieren doosjes die gebruikt worden bij de crematie van een overledene. De rest zit niets te doen. In een andere ruimte liggen 6 dubbel gehandicapte kinderen op een mat, in de pyjama, de hele dag te liggen. In weer in een andere, kale afgesloten ruimte, ongeveer 15 kinderen met diverse problematiek en een man die orde probeert te houden. Het leukste zijn de volwassen mannen met een beperking en de bejaarde dames. Het gebouw waarin ze verblijven ziet er prima uit en de ruimte’s ogen allemaal fris en fruitig. Wat wij hier doen is onder andere proberen de mensen te activeren en ze activiteiten aan te bieden op hun niveau. Tevens doen we fysiotherapeutische behandelingen, uiteraard onder begeleiding van een fysiotherapeut. Met een van de dames, genaamd Nhom, een tengere vrouw, van ergens in de tachtig, had ik al gelijk ruzie. Onze fysiotherapeute Vy wilde een paar oefeningen met haar doen. Nhom had er niet veel zin in en begon fuck you, fuck you te roepen. We moesten er eerst om lachen en zeiden toen dat het ook wel wat minder mocht waarop ze mij wilde bespugen. Dat gaan we dus niet doen. Even een grapje gemaakt waarna er weer gelachen kon worden.
Een aantal keren per week gaan we naar Nguyen Dinh Chieu, een school voor speciaal onderwijs. Op deze school zitten doven / slechthorenden, blinden / slechtzienden, autisten en kinderen met een verstandelijke beperking. We proberen activiteiten te ontplooien voor de dove en blinde kinderen. Wij hebben nauwelijks ervaring met deze doelgroep en de stafleden ook niet. Dat bleek dus wel een uitdaging. Pionnen omgooien met een bal leek ons wel wat. Bij de dove kinderen was het een succes maar de blinde kinderen wisten geen pion te raken. Totdat we doorhadden, hoe eenvoudig kan het zijn, om in de handen te klappen op de plek waar de pionnen stonden. Met de dove kinderen is het weer lastig communiceren. Maar de eerste Vietnamese woorden in gebarentaal kennen we inmiddels. We leren snel.
En we gaan ook nog een paar keer per week naar het red cross center. Wow, tot onze verbazing en schrik ook veel baby’s. Colina heeft voor het eerst in haar leven een baby poepluier verschoond. De baby waar ik even voor verantwoordelijk was voelde ook wat nat aan. Heb deze toch maar doorgeschoven naar een andere vrijwilligster. Gelukkig waren er niet alleen maar baby’s en heb ik mijn aandacht kunnen richten op Mau, een autistisch meisje en down syndroom van rond de acht. Ze automutileerde en bewoog zich kruipend voort op de grond. Haar rechtervoet stopte ze samen met haar T-shirt in de mond. Hoe krijg je het voor elkaar. Ik begreep al snel van Ly dat ze in staat moest zijn om te lopen. Na even wat gespeeld te hebben en een aantal vergeefse pogingen had ik haar overeind en konden we lopen. Dit ging verbazingwekkend goed ondanks de weinige spierontwikkeling en ze een aantal keren door de benen zakte.
Vy is tevens onze chauffeur en brengt ons met de auto naar de diverse projecten. In de auto heeft ze een trui aan met lange mouwen, een mondkapje voor en een zonnebril op. De reden is dat ze absoluut geen zonnestraal op haar lichaam wil. De meiden hier willen zo blank mogelijk zijn. Bij het uitstappen rent ze dan ook naar binnen of naar een schaduwrijke plek. Tevens smeren de dames zich in met een crème waar bleekmiddel in zit.
Uiteraard hebben we ook Viet, de oprichter, ontmoet. Hij nodigde ons uit voor het diner samen met zijn vrouw, kinderen en moeder. Zijn vader was een hooggeplaatste militair tijdens de Vietnam oorlog. Toen zijn vader, hoogzwangere moeder, een broertje en Viet van 3 in een jeep reden ontplofte er een bom onder de auto. Vader en broertje waren op slag dood. Moeder en Viet werden uit de auto geslingerd. Moeder werd zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht en Viet werd enige tijd later gewond gevonden in een rijstveld. Viet werd vervolgens naar een weeshuis gebracht. Moeder kreeg een dochter ( nu onze kokkin, Co Mai genaamd ) en raakte psychisch ontregeld. Na een jaar herstelde ze zich en is zij Viet gaan zoeken in de hoop dat hij nog zou leven. Uiteindelijk vond ze hem in het weeshuis. Moeder heeft hem voorgehouden ( en nog steeds ) dat hij zijn leven in dienst moet stellen van wezen en andere mensen die hulp nodig hebben. Voor hem was dit de motivatie om onder andere aan de slag te gaan in het social support center. Toen we met hem in gesprek waren stelde hij voor dat wij wel groepstherapie aan de bejaarde dames konden gaan geven. Laat dat nou net onze specialiteit zijn. We zullen volgende week zien wat we kunnen doen. We hebben alweer zoveel mee gemaakt. Teveel om op te schrijven. Gisterochtend nog druk bezig met fysiotherapie bij twee dames terwijl Colina een meisje met ADHD en een gedragsstoornis onder controle probeerde te houden. Wat haar overigens goed af ging.
We zijn nu in Hoi An, zo’n 30 kilometer verderop. Even lekker ontspannen en de indrukken verwerken. We waren hier ongeveer 16 jaar geleden ook. Toen een rustig plaatsje met wat handel in lampionnen en kleding. Nu lijkt het wel een pretpark met werkelijk duizenden, voornamelijk, Koreaanse toeristen. Maar dat mag de pret niet drukken. Wij hebben nu voor twee nachten een heerlijk zacht matras en geen hanen die 24/7 krijsen. Wat een luxe!
Heel veel liefs van ons.
Jacob en Colina.
Jawel, daar zijn we dan. Ruim een week geleden geland in Da Nang, Vietnam. In maart 1965 zijn de eerste 3500 Amerikaanse militairen hier ook geland om een gruwelijke oorlog uit te vechten. Wij zijn hier met vreedzame bedoelingen. Alhoewel het verkeer hier wel het slechtste in een mens naar boven haalt. Soms 4 rijen dik alleen maar scooters, brommers en auto’s. En niemand stopt of neemt even gas terug. Ook niet bij een zebrapad. Wachten heeft geen zin, dus kruisje slaan en oversteken, vooral niet twijfelen. Doorlopen. Een lange brug over de rivier, in de vorm van een draak, is de meest in het oog springende bezienswaardigheid in de buurt. Op zaterdag en zondagavond wordt het verkeer even stil gelegd en spuugt de draak vuur en water. Geen idee welke betekenis dit heeft maar wel grappig om te zien.
Zondagochtend werden we opgehaald door de dames Ly en Vy om naar het vrijwilligershuis te worden gebracht. Dat ligt in de buitenwijken van Da Nang. Daar aangekomen waren er nog een paar vrijwilligers en Hien, een van de medewerksters. Meestal werken we met jonge vrijwilligers. Deze keer, tot onze verrassing, niet. Er waren nog twee Nederlandse vrijwilligsters en een Canadese, rond onze leeftijd en ouder. En dan maandagochtend, na een slechte nacht, op naar het social support center. De slechte nacht hadden we te danken aan het gekrijs van hanen, de gedane indrukken, bloedheet ( we kregen de airco niet goed ingesteld ) en harde bedden. Omdat er te weinig vrijwilligers zijn worden we bij alle werkzaamheden ingezet. En dat is nogal gevarieerd. In het social support center verblijven ongeveer 200 mensen. Het wordt gerund door de overheid. Dat wil zeggen ze krijgen onderdak, voedsel en medische verzorging. Veel meer zit er niet in. Er verblijven baby’s, bejaarden, geestelijke en lichamelijk gehandicapten, doven, blinden en autisten. Ze worden of door het ziekenhuis hier naar toe verwezen, gevonden op straat, bij de ingang neergelegd of door de politie van straat geplukt. De diverse mensen verblijven in aparte groepen. De bejaarde dames zitten bijvoorbeeld in een kale ruimte, allemaal hetzelfde uniform aan, te wachten op wat komen gaat. Een paar dames vouwen vierkante papieren doosjes die gebruikt worden bij de crematie van een overledene. De rest zit niets te doen. In een andere ruimte liggen 6 dubbel gehandicapte kinderen op een mat, in de pyjama, de hele dag te liggen. In weer in een andere, kale afgesloten ruimte, ongeveer 15 kinderen met diverse problematiek en een man die orde probeert te houden. Het leukste zijn de volwassen mannen met een beperking en de bejaarde dames. Het gebouw waarin ze verblijven ziet er prima uit en de ruimte’s ogen allemaal fris en fruitig. Wat wij hier doen is onder andere proberen de mensen te activeren en ze activiteiten aan te bieden op hun niveau. Tevens doen we fysiotherapeutische behandelingen, uiteraard onder begeleiding van een fysiotherapeut. Met een van de dames, genaamd Nhom, een tengere vrouw, van ergens in de tachtig, had ik al gelijk ruzie. Onze fysiotherapeute Vy wilde een paar oefeningen met haar doen. Nhom had er niet veel zin in en begon fuck you, fuck you te roepen. We moesten er eerst om lachen en zeiden toen dat het ook wel wat minder mocht waarop ze mij wilde bespugen. Dat gaan we dus niet doen. Even een grapje gemaakt waarna er weer gelachen kon worden.
Een aantal keren per week gaan we naar Nguyen Dinh Chieu, een school voor speciaal onderwijs. Op deze school zitten doven / slechthorenden, blinden / slechtzienden, autisten en kinderen met een verstandelijke beperking. We proberen activiteiten te ontplooien voor de dove en blinde kinderen. Wij hebben nauwelijks ervaring met deze doelgroep en de stafleden ook niet. Dat bleek dus wel een uitdaging. Pionnen omgooien met een bal leek ons wel wat. Bij de dove kinderen was het een succes maar de blinde kinderen wisten geen pion te raken. Totdat we doorhadden, hoe eenvoudig kan het zijn, om in de handen te klappen op de plek waar de pionnen stonden. Met de dove kinderen is het weer lastig communiceren. Maar de eerste Vietnamese woorden in gebarentaal kennen we inmiddels. We leren snel.
En we gaan ook nog een paar keer per week naar het red cross center. Wow, tot onze verbazing en schrik ook veel baby’s. Colina heeft voor het eerst in haar leven een baby poepluier verschoond. De baby waar ik even voor verantwoordelijk was voelde ook wat nat aan. Heb deze toch maar doorgeschoven naar een andere vrijwilligster. Gelukkig waren er niet alleen maar baby’s en heb ik mijn aandacht kunnen richten op Mau, een autistisch meisje en down syndroom van rond de acht. Ze automutileerde en bewoog zich kruipend voort op de grond. Haar rechtervoet stopte ze samen met haar T-shirt in de mond. Hoe krijg je het voor elkaar. Ik begreep al snel van Ly dat ze in staat moest zijn om te lopen. Na even wat gespeeld te hebben en een aantal vergeefse pogingen had ik haar overeind en konden we lopen. Dit ging verbazingwekkend goed ondanks de weinige spierontwikkeling en ze een aantal keren door de benen zakte.
Vy is tevens onze chauffeur en brengt ons met de auto naar de diverse projecten. In de auto heeft ze een trui aan met lange mouwen, een mondkapje voor en een zonnebril op. De reden is dat ze absoluut geen zonnestraal op haar lichaam wil. De meiden hier willen zo blank mogelijk zijn. Bij het uitstappen rent ze dan ook naar binnen of naar een schaduwrijke plek. Tevens smeren de dames zich in met een crème waar bleekmiddel in zit.
Uiteraard hebben we ook Viet, de oprichter, ontmoet. Hij nodigde ons uit voor het diner samen met zijn vrouw, kinderen en moeder. Zijn vader was een hooggeplaatste militair tijdens de Vietnam oorlog. Toen zijn vader, hoogzwangere moeder, een broertje en Viet van 3 in een jeep reden ontplofte er een bom onder de auto. Vader en broertje waren op slag dood. Moeder en Viet werden uit de auto geslingerd. Moeder werd zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht en Viet werd enige tijd later gewond gevonden in een rijstveld. Viet werd vervolgens naar een weeshuis gebracht. Moeder kreeg een dochter ( nu onze kokkin, Co Mai genaamd ) en raakte psychisch ontregeld. Na een jaar herstelde ze zich en is zij Viet gaan zoeken in de hoop dat hij nog zou leven. Uiteindelijk vond ze hem in het weeshuis. Moeder heeft hem voorgehouden ( en nog steeds ) dat hij zijn leven in dienst moet stellen van wezen en andere mensen die hulp nodig hebben. Voor hem was dit de motivatie om onder andere aan de slag te gaan in het social support center. Toen we met hem in gesprek waren stelde hij voor dat wij wel groepstherapie aan de bejaarde dames konden gaan geven. Laat dat nou net onze specialiteit zijn. We zullen volgende week zien wat we kunnen doen. We hebben alweer zoveel mee gemaakt. Teveel om op te schrijven. Gisterochtend nog druk bezig met fysiotherapie bij twee dames terwijl Colina een meisje met ADHD en een gedragsstoornis onder controle probeerde te houden. Wat haar overigens goed af ging.
We zijn nu in Hoi An, zo’n 30 kilometer verderop. Even lekker ontspannen en de indrukken verwerken. We waren hier ongeveer 16 jaar geleden ook. Toen een rustig plaatsje met wat handel in lampionnen en kleding. Nu lijkt het wel een pretpark met werkelijk duizenden, voornamelijk, Koreaanse toeristen. Maar dat mag de pret niet drukken. Wij hebben nu voor twee nachten een heerlijk zacht matras en geen hanen die 24/7 krijsen. Wat een luxe!
Heel veel liefs van ons.
Jacob en Colina.
-
02 Maart 2019 - 07:25
:
-
02 Maart 2019 - 07:37
Makker:
-
02 Maart 2019 - 08:20
Helma:
Hallo harde werkers, wat ben ik blij wat te horen, een week duurt lang hoor.
Wat doen jullie toch weer goed werk, prachtig maar ook heftig denk ik. Wat hebben wij het dan rijk. En jullie hebben wel afwisseling als ik dit allemaal lees. Prachtig geschreven hoor Jacob.
Dit weekend maar even uitrusten en lekker slapen en dan weer aan de bak.
Hier alles oké, en ja met die dikke ook hoor ze doet het goed en zit veel tv te kijken haha. ze krijgt zelf af en toe een boterham door het eten van Ellen als ze maar een bak leeg eet. Geniet nu maar lekker en heel veel DK van de meiden XXXXXXXXXX
-
02 Maart 2019 - 08:45
Mildred:
joepie, fijn weer wat van jullie te kunnen lezen.
wat een afwisseling qua werk, blijft een uitdaging lijkt mij.
zo te lezen hebben jullie het naar je zin, buiten de slechte nachten.
w.s. zijn jullie aan de hanen gewend tegen de tijd dat jullie weer thuis zijn.
ik wens jullie een relaxed weekend, en goede werkdagen voor de komende week.
dikke kus mildred -
02 Maart 2019 - 09:25
:
-
02 Maart 2019 - 18:29
Jordy:
Toppers! -
02 Maart 2019 - 18:54
Raymon :
Herkenbare taferelen! Haha. Leuk om jullie reis mee te krijgen op deze manier. Veel plezier in Hoi An. -
03 Maart 2019 - 04:11
Noortje:
Wat leuk om te lezen.
Veel plezier voor de rest van jullie reis. -
04 Maart 2019 - 14:56
Hilke:
Mooi om jullie verhaal te lezen. Wat een wereld van verschil als je het vergelijkt met hier. Ook al is het maar een kleine bijdrage die jullie leveren maar voor daar zeker dierbaar. Groetjes Hilke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
