Doei

Xin chou,

Dank jullie wel voor de aardige reacties. We worden graag gevolgd. De dagen vliegen hier voorbij en het wordt met de dag warmer. Tijdens het werken breekt ons aan alle kanten het zweet uit. Nee, geen angstzweet. Integendeel, we beginnen het steeds leuker te vinden. De vorige keer hadden we een aantal foto’s toegevoegd vanuit een zwembad. Dit was het zwembad van een hotel in de buurt. Dit is echt een extraatje en hadden we te danken aan een donatie. Vorige week woensdag, heel vroeg in de ochtend, zijn we daar dus gaan zwemmen met een aantal volwassenen en kinderen van het social support center. Met twee taxi’s daar naar toe, volgeladen met rolstoelen en zwemvesten. Alleen al het zitten in een auto was voor de meesten een belevenis. Ze keken hun ogen uit. Geweldig om te zien. In verband met de veiligheid moest iedereen individueel begeleid worden. Om zoveel mogelijk mensen mee te krijgen ging er ook een buurman mee als begeleiding en een verzorgende om ze nadien af te drogen en weer aan te kleden. Ook voor het hotelpersoneel was het blijkbaar bijzonder want we zijn nog nooit zo vaak op de foto gezet. Wat een feest.

De groepstherapie voor bejaarde dames is ook van start gegaan. Eerst een groep met 6 redelijk mobiele bejaarden in een kring gezet. Ik nam er een mee waarbij de verzorgende mij aan keek met een blik van zou je dat wel doen. Daar kwam ik dus snel achter want even later had zij al ruzie met een van de andere dames waarbij er ook even gemept werd. Deze twee uit elkaar gehaald en een andere dame er tussen gezet waarna de rust terugkeerde. Eerst wat rek en strekoefeningen gedaan waarbij ze mij moesten nadoen. Dat ging perfect. Daarna een bal overgooien naar elkaar en een bal door een ring gooien. Bij de rolstoeldames hetzelfde gedaan en als afsluiting met elkaar gesproken. Namen, leeftijd etc. Toen we het over familie kregen moest een van de dames huilen. Dit lag erg gevoelig. Zij bleek geen familie meer te hebben, had altijd zelfstandig gewoond en was getroffen door een hersenbloeding. In het ziekenhuis kon ze niet blijven, naar huis was geen optie omdat ze niet meer kon lopen. Het ziekenhuis heeft haar vervolgens afgeleverd bij het social support center. Ze vond het vreselijk om daar te zijn.

Op de school voor speciaal onderwijs zijn we verder gegaan met de doven en blinden. We hebben een dik touw gekocht en zijn gaan touw trekken. Geweldig vonden ze het. Ook het gooien van een bal door een hoepel met de blinden ging goed. We lieten ze de hoepel voelen waarna ze de zelf de afstand konden bepalen voor het richten. Toen we afscheid namen van onze blinde vrienden riepen we “Doei”. Hoewel het een vreemde formulering is keken ze ons toch echt verbaast aan. Ly legde snel uit dat “Doei” in het Vietnamees blind betekend. Volgende keer zeggen we maar “Tot Ziens”. Hopen dat dit geen ongepaste opmerking is. Met de doven hebben we nog enorm gelachten toen Vy naar mij riep om in het Vietnamees af te tellen voor de start, mot, hai, ba. Ik keek haar aan, zo van, dat heeft weinig effect als ik ga aftellen. Ze zijn doof, weet je wel.

Colina is afgelopen week ook begonnen met de fysiotherapie. Onder andere met 25. Vreemde naam zou je zeggen. Dat klopt. Hij is op de 25e binnen gebracht en niemand wist zijn naam. Een van de verzorgenden kwam even kijken en betaste de borsten van Colina en trok haar shirt wat naar voren om de inhoud te bekijken. Colina dacht dat kan ik ook en deed hetzelfde bij haar, wat geen enkel probleem was. Toen Colina bij Vy informeerde of dit normaal was bleek dit zo te zijn. Vrouwen onder elkaar doen dat wel meer in Vietnam. Bijzonder.

Dinsdagochtend ben ik samen met Nga, een van de verzorgenden, bezig geweest met Ty. Ty is een autistisch jochie van een jaar of acht en vertoont onhandelbaar gedrag. Nga, ze is 22, gaf vooraf al aan er enorm tegenop te zag. We hebben Ty aan een tafeltje gezet met de bedoeling om hem spelenderwijs wat Vietnamese woordjes te leren. Het duurde maar even of Ty wilde de tafel omgooien en begon te knijpen en te spugen. Nga raakte meer en meer opgewonden, begon te schelden, te dreigen en liep af en toe weg uit de ruimte. Ik dacht bij mezelf dit komt niet goed en heb het maar overgenomen. Ongewenst gedrag negeren, gewenst gedrag belonen, wel in contact blijven en neutraal en kleurloos reageren zo weet ik me nog te herinneren uit de studieboeken. Het is net werk. Nadien met Vy en Nga gesproken en uitgelegd hoe het anders kan. De volgende keer gaan we samen aan de slag. Colina en ik gaan dit om en om doen samen met Nga.

Om de Koreaanse toeristen te ontlopen zijn we dit weekend niet naar Hoi An gegaan maar zitten we nu in An Bang. Een strandplaatsje iets ten zuiden van Hoi An. We hebben gisteren nog gelunched bij Viet thuis. Reden, vrijdag 8 maart was The International Women’s Day. Dat heb ik geweten als man alleen in een huis vol vrouwen. Het ging de hele week over niets anders. Er moesten bloemen gekocht worden maar geen chrysanten want die bleken alleen voor begrafenissen gebruikt te worden. Het werd me niet gemakkelijk gemaakt. Uiteindelijk lippenstift boxjes, chocolade en beauty maskers gekocht met een heel hoog percentage whitening erin. Hun verdiende loon.

Oké, ik geef het toe. Heb ook nog een bloemetje gekocht. Tegen zoveel enthousiasme kon ik niet op.

Liefs Jacob en Colina